POKRZYWDZONY PRZESTĘPSTWEM to każdy człowiek, którego majątek, ale także dobra osobiste, takie jak: życie, zdrowie, nietykalność cielesna, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, itp. zostały przez czyn przestępcy (np. kradzież, zranienie, pobicie, spowodowanie choroby lub kalectwa, oszczerstwo, znęcanie się) zniszczone lub naruszone w taki sposób, który uzasadnia pociągnięcie sprawcy do odpowiedzialności karnej.
OSOBĄ NAJBLIŻSZĄ OSOBIE POKRZYWDZONEJ jest małżonek, wstępny (rodzicie, dziadkowie) zstępny (dzieci, wnuki), rodzeństwo, powinowaty (szwagier, teściowa) w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia (np. adoptowane dziecko) oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu (konkubent, konkubina) – definicja zawarta jest w art. 115 § 11 k.k. ŚWIADEK w ujęciu faktycznym to osoba będąca świadkiem czynu, którego postępowanie dotyczy, a więc osoba obecna przy zdarzeniu przestępczym lub jego fragmencie, posiadająca na jego temat wiedzę.
Wyróżniamy trzy rodzaje przestępstw ze względu na sposób, w jaki się je ściga:
▶ przestępstwa ścigane z urzędu
Przestępstwa ścigane z urzędu to takie, które Policja lub prokurator mają obowiązek zwalczać niezależnie od inicjatywy poszczególnych osób. Jeżeli w jakikolwiek sposób Policja lub prokurator dowiedzą się o popełnieniu takiego przestępstwa, muszą je ścigać.
▶ przestępstwa z oskarżenia prywatnego
Takich przestępstw nie ściga ani Policja ani prokurator, tylko osoba pokrzywdzona, która samodzielnie wnosi do sądu prywatny akt oskarżenia i pełni funkcję oskarżyciela.
▶ przestępstwa ścigane na wniosek
Ściganie na wniosek charakteryzuje się tym, że Policja lub prokurator nie będą ścigać sprawcy przestępstwa dopóki osoba pokrzywdzona nie złoży dodatkowo wniosku o ściganie. Po złożeniu takiego wniosku postępowanie toczy się tak samo jak przy przestępstwach ściganych z urzędu.
Wśród najczęstszych rodzajów przestępstw możemy wyróżnić:
1) art. 207 k.k. – przestępstwo znęcania się fizycznego (bicie, popychanie, szturchanie, szczypanie) i psychicznego nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy, albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny. Istota zachowania sprawcy przy tego rodzaju przestępstwie polega na zamierzonym, w pełni świadomym zadawaniu bólu fizycznego lub powodowaniu cierpienia psychicznego pokrzywdzonego (poczucia strachu, niskiej samooceny, wywołania stanów depresyjnych, myśli samobójczych). Zachowanie to może się wyrażać w działaniu (np. bicie, szykanowanie, lżenie, grożenie przestępstwem lub porzuceniem) albo w zaniechaniu (np. dręczenie głodem, nieopalanie zimnego mieszkania, niezapewnianie właściwej opieki). Musi to być zachowanie, które nie tylko w odczuciu pokrzywdzonego, ale również przy uwzględnieniu kryteriów obiektywnych, polega na zadawaniu bólu lub cierpień moralnych.
2) art. 217 k.k. – naruszenie nietykalności cielesnej – poprzez uderzenie człowieka (zadanie ciosu, kopnięcie, szarpanie za włosy, itp.) lub tzw. naruszenie nietykalności w inny sposób (np. oplucie, oblanie nieczystościami), które wiąże się z uczuciem przykrości, bólu, poniżenia.
3) art. 278 k.k. – kradzież – zabór rzeczy (cudzej rzeczy ruchomej) w celu przywłaszczenia. Przedmiotem ochrony są rzeczy (mienie), których własność lub faktyczne posiadanie jest przedmiotem ochrony. Obejmuje również uzyskanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej programu komputerowego oraz kradzież prądu i karty bankomatowej (umożliwiającej podjęcie gotówki), jak również kradzież samych pieniędzy.
4) art. 279 k.k. – kradzież z włamaniem – zabór rzeczy ruchomej celem jej przywłaszczenia, dokonany po uprzednim pokonaniu zabezpieczenia (zabezpieczenie fizyczne, np.: drzwi zamknięte na klucz, skobel, zamknięte okno, zasunięty zamek błyskawiczny w namiocie lub niematerialne, np.: złamanie kodu zamka szyfrowego). Włamanie ma miejsce zawsze, gdy sprawca usuwa sprawną przeszkodę umieszczoną przez właściciela i z której wynika jego wola zabezpieczenia rzeczy przed osobami postronnymi.
5) art. 280 k.k. – rozbój – to przestępstwo kradzieży połączone z użyciem przemocy wobec osoby (pokrzywdzonego) lub groźbą natychmiastowego jej użycia, albo dokonana poprzez doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Na równi z tym należy traktować sytuację, w której pokrzywdzony pod wpływem takiej groźby natychmiast wydaje przedmiot sprawcy. Doprowadzenie do stanu nieprzytomności lub bezbronności następuje bez użycia przemocy i polega na upiciu pokrzywdzonego alkoholem, podaniu mu środka odurzającego lub skrępowaniu w sytuacji, gdy nie jest w stanie się przed tym bronić. Należą tu także wypadki polegające na zabraniu wózka inwalidzkiego lub kul osobie niepełnosprawnej. Doprowadzeniem do stanu bezbronności jest również sytuacja, gdy sprawcy samą tylko przewagą liczebną paraliżują wolę oporu pokrzywdzonego. Jeżeli sprawca rozboju posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym, albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem, podlega odpowiednio surowszej karze przewidzianej w paragrafie 2 wymienionego przepisu.
6) art. 281 k.k. – kradzież rozbójnicza – jest przestępstwem polegającym na użyciu przemocy wobec osoby lub groźby jej natychmiastowego użycia, albo doprowadzeniu człowieka do stanu bezbronności lub nieprzytomności w celu utrzymania się w posiadaniu rzeczy bezpośrednio po dokonaniu jej kradzieży.
7) art. 148 k.k. – zabójstwo – jest to przestępstwo polegające na pozbawieniu człowieka życia. Tak zwane kwalifikowane typy zabójstwa to czyny rozróżniane (kwalifikowane) ze względu na sposób działania sprawcy, związek z popełnieniem innego przestępstwa lub określoną motywację sprawcy albo rozmiar skutków zabójstwa. Typy kwalifikowane zabójstwa zostały wymienione w art. 148 § 2 i §3 kodeksu karnego. Są to zabójstwa: – ze szczególnym okrucieństwem, – w związku z wzięciem zakładnika, zgwałceniem albo rozbojem, – w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, – z użyciem materiałów wybuchowych, – dokonane jednym czynem na więcej niż jednej osobie, – dokonane na funkcjonariuszu publicznym podczas lub w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza obowiązków służbowych, związanych z ochroną bezpieczeństwa ludzi lub ochroną bezpieczeństwa lub porządku publicznego.
8) art. 156 k.k. – ciężki uszczerbek na zdrowiu – przestępstwo to dotyczy spowodowania przez sprawcę ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, który mieści się w katalogu zawartym w tymże przepisie, to jest pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia, innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej lub znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała. Przepis ten wymienia wszystkie postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (katalog zamknięty).
9) art. 157 k.k. – lekkie, średnie uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia – przestępstwo to dotyczy naruszenia czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, innego niż określony w art. 156 § 1 (na przykład: złamanie, stłuczenie, pęknięcie kości, powłok skórnych, rany cięte, rany szarpane, poparzenia, przypalenia, rozstrój zdrowia wymagający leczenia, itp.). Dolegliwość kary, jak również kwestia ścigania przestępstwa z oskarżenia prywatnego czy publicznego, związana jest ze skutkami przestępstwa zarówno w zakresie ich rodzaju, jak i czasu trwania powyżej i poniżej 7 dni.
10) art. 197 – 204 k.k. – przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności – do grupy tych przestępstw zaliczamy m.in.: zgwałcenie, wykorzystanie bezradności czy upośledzenia, nadużycie zależności, pedofilię, kazirodztwo, pornografię, zmuszanie do prostytucji, stręczycielstwo i sutenerstwo. Przestępstwo zgwałcenia polega na doprowadzeniu innej osoby przy użyciu przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu do obcowania płciowego. Doprowadzenie innej osoby do poddania się lub wykonania innej czynności płciowej niż obcowanie płciowe, jest występkiem polegającym na doprowadzeniu innej osoby do kontaktu cielesnego o charakterze seksualnym niebędącym obcowaniem płciowym (dotykanie ciała, miejsc intymnych w celach seksualnych) oraz każdej innej czynności o charakterze seksualnym (także bez kontaktu cielesnego – np. zmuszanie do obnażenia, masturbacji), która zmierza do zaspokojenia potrzeby seksualnej sprawcy. Kwalifikowana forma przestępstwa zgwałcenia, stanowiąca zbrodnię to: − gwałt zbiorowy – w którym uczestniczy co najmniej dwóch napastników, − zgwałcenie popełnione ze szczególnym okrucieństwem.
11) art. 173 – 180 a k.k. – przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji Najprostsza definicja przestępstwa drogowego stanowi, że przestępstwem drogowym jest naruszenie, chociażby nieumyślnie, zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, jeżeli skutkiem tego naruszenia było: – sprowadzenie katastrofy w ruchu lądowym, – sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwa takiej katastrofy, – śmierć, uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia innej osoby albo poważna szkoda w mieniu nie należącym do sprawcy. Najczęściej spotykanym przestępstwem w komunikacji (obejmującej ruch lądowy, wodny i powietrzny) jest przestępstwo drogowe. Odpowiedzialność za przestępstwo drogowe uzależniona jest od naruszenia przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. W tym miejscu jednak wyjaśnić należy, że samo naruszenie zasad bezpieczeństwa tego ruchu pociąga za sobą jedynie odpowiedzialność za wykroczenie (art. 5 kodeksu wykroczeń). Odpowiedzialność z kodeksu karnego, a tym samym zaistnienie przestępstwa ma miejsce wtedy, gdy naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu pociąga za sobą odpowiedzialność karną sprawcy, gdy w wyniku tego naruszenia doszło co najmniej do jednego ze skutków wyżej wymienionych. Odpowiedzialnym za popełnienie przestępstwa drogowego może być każdy uczestnik ruchu, a także inna osoba zobowiązana do zapewnienia bezpieczeństwa ruchu pojazdów, do troszczenia się o konserwację i naprawę szlaków komunikacyjnych oraz o ich właściwe oznakowanie i odpowiednią sygnalizację. Oznacza to, że podmiotem (osobą odpowiedzialną) za popełnienie takiego przestępstwa może być również każdy sprawca zamachu na bezpieczeństwo ruchu. Podmiotem przestępstwa określonego w art. 178a kk i 180 kk może być tylko osoba prowadząca w stanie nietrzeźwości (lub pod wpływem środka odurzającego) pojazd mechaniczny. Zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym mogą być naruszone przez bezpośrednich użytkowników dróg (uczestników ruchu) takich, jak: kierowcy, rowerzyści, osoby prowadzące czy pędzące zwierzęta, piesi poruszający się w miejscach, na których odbywa się ruch pojazdów, itp. Wszystkie te osoby obowiązuje znajomość zasad bezpieczeństwa w ruchu. Poza bezpośrednimi uczestnikami ruchu, zasady jego bezpieczeństwa mogą być naruszone także przez inne osoby: pracowników kolejowych odpowiedzialnych za bezpieczeństwo ruchu (np. dyżurni ruchu, osoby zatrudnione w nastawniach, dróżnicy przejazdowi), pracowników drogowych, których funkcja polega na kontroli dróg i zabezpieczaniu miejsc zagrażających bezpieczeństwu przez usunięcie zagrożenia czy jego odpowiednie oznakowanie. Dopuszczenie do ruchu pojazdu mechanicznego o niesprawnych urządzeniach warunkujących bezpieczną jazdę czy dopuszczenie do prowadzenia pojazdu mechanicznego przez nietrzeźwego kierowcę może być także wynikiem zaniedbania obowiązków przez osoby nie będące uczestnikami ruchu. Ważną informacją jest również to, że przestępstwa drogowe mogą być popełniane nie tylko na drogach publicznych i szlakach kolejowych, ale również na terenach budowlanych czy przemysłowych, lotniskach itp., a więc wszędzie tam, gdzie odbywa się ruch pojazdów.
12) Art. 209 k.k. – niealimentacja – przestępstwo to ma miejsce wtedy, gdy osoba zobowiązana – z mocy ustawy lub orzeczenia sądu – do płacenia świadczeń alimentacyjnych, w sposób uporczywy uchyla się od wykonania ciążącego na nim obowiązku, co powoduje narażenie osoby (dziecka, współmałżonka, innych uprawnionych na rzecz, której sprawca nie płaci alimentów) na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych (np. samodzielnego zaopatrzenia w żywność, utrzymania mieszkania, zapłacenia podstawowych rachunków, dostępu do szkoły, koniecznego leczenia, w tym wykupienia leków, zapewnienia ubrań, itd.). Podkreślić należy jednak, że nie podlega karze (nie ponosi odpowiedzialności) za to przestępstwo osoba, która nie płaci alimentów z przyczyn od siebie niezależnych (np. z powodu ubóstwa i faktycznej niemożności zarobkowania, np. z powodu choroby, kalectwa), oraz gdy brak dotyczy pojedynczej wpłaty – czyli kiedy zobowiązany zaniedbał swojego obowiązku jednorazowo (ponieważ wtedy nie można mówić o uporczywości, czyli zachowania celowego i częstego, ciągłego). Wyjaśnić także należy, że nie podlega karze osoba, która wprawdzie nie płaci alimentów, pomimo że ma takie możliwości (ma pieniądze), ale nie naraża przez to osoby na rzecz, której nie płaci, na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Należy dodać, że co do zasady przestępstwo niealimentacji jest ścigane na wniosek osoby pokrzywdzonej, organu pomocy społecznej lub organu podejmującego działania wobec dłużnika alimentacyjnego. Z tym, że jeżeli pokrzywdzonemu przyznano odpowiednie świadczenia rodzinne albo świadczenia pieniężne wypłacane w przypadku bezskuteczności egzekucji alimentów, ściganie odbywa się z urzędu.
13) Art. 286 k.k. – oszustwo – przestępstwo to polega na doprowadzeniu przez sprawcę przestępstwa (który chce w ten sposób uzyskać korzyść majątkową, profity, pieniądze, itd.) innej osoby (pokrzywdzonego) do podjęcia niekorzystnej dla niego decyzji majątkowej, wprowadzając pokrzywdzonego w błąd. Sprawca posługuje się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego (nie mającego świadomości, iż działa na własną niekorzyść) do poniesienia szkody. Na przykład sprawca wprowadza pokrzywdzonego w błąd i własnymi podstępnymi zabiegami doprowadza pokrzywdzonego do mylnego wyobrażenia o określonym stanie rzeczy (np. co do wartości przedmiotu, cech sprzedawanego lub nabywanego towaru, możliwości uzyskania korzyści z zawartej transakcji itp.). Inny sposób działania sprawcy to tzw. wyzyskanie błędu, które polega na dokonaniu oszustwa w taki sposób, że sprawca wiedząc, iż pokrzywdzony ma mylne wyobrażenie o wartości rzeczy, skutkach transakcji, itp., wykorzystuje tę sytuacje do uzyskania na swoją rzecz korzyści majątkowej, a u pokrzywdzonego powstaje szkoda (strata). Oszustwem jest również tzw. wyzyskanie niezdolności pokrzywdzonego do należytego pojmowania przedsiębranej czynności. Niezdolność ta może mieć charakter stały (np. osoba chora psychicznie, małe dziecko, pozbawiona rozeznania osoba w wieku starczym) albo przemijający (np. zaburzenia wynikające z przejściowej choroby czy innego zakłócenia czynności psychicznych).
Osoba poszkodowana w wyniku przestępstwa ma prawo do skorzystania z kompleksowej pomocy uwzględniającej następstwa psychiczne, prawne i finansowe zaistniałej sytuacji. Celem pomocy oferowanej przez Ośrodek i Lokalne Punkty Pomocy Pokrzywdzonym Przestępstwem, finansowane ze środków Funduszu Sprawiedliwości jest ograniczenie skutków przestępstwa, będących udziałem pokrzywdzonego, świadka, bądź osób im najbliższych.
Formy oferowanej pomocy
1. Pomoc prawna, w tym alternatywne metody rozwiązywania konfliktów Prawnicy (adwokaci, radcy prawni) konsultują klientów w ramach spotkań indywidualnych na dyżurach w dziewięciu miejscowościach województwa opolskiego w Lokalnych Punktach Pomocy Pokrzywdzonym Przestępstwem. Informują na temat praw, jakie przysługują pokrzywdzonemu przestępstwem, możliwości działania w jego sytuacji, doradzają, jakie pisma należy sporządzić – wspierają w ich zredagowaniu. Informują o brzmieniu przepisów, tłumaczą otrzymaną korespondencję z policji, prokuratury, sądu, poszukują wraz z pokrzywdzonym możliwości dalszego działania w jego sytuacji. Świadczona pomoc prawna polega na poradnictwie – nie reprezentujemy klientów przed Policją, prokuraturą czy sądem. W ramach pomocy oferowanej przez Fundację beneficjenci mogą skorzystać z alternatywnych form rozwiązywania konfliktów, czyli mediacji. Polega ona na dobrowolnej i poufnej rozmowie, w której uczestnicy (przynajmniej dwie strony), będący w konflikcie dążą do osiągnięcia kompromisu w przedmiotowej sprawie. Proces ten kształtuje się w obecności i przy pomocy bezstronnego i neutralnego mediatora. W postępowaniu mediacyjnym najistotniejszym celem jest samodzielne wypracowanie przez strony konsensusu, a także obopólnie akceptowalnej i satysfakcjonującej ugody, która nabywa moc obowiązującej oraz skutecznej umowy.
2. Pomoc psychologiczna, psychiatryczna lub psychoterapeutyczna
W naszym zespole pracują psychologowie z uprawnieniami do świadczenia pomocy psychologicznej lub psychoterapii. Pomoc psychologiczna może mieć charakter interwencji kryzysowej, poradnictwa i psychoedukacji oraz psychoterapii. Fundacja w oparciu o współpracę ze specjalistą zdrowia psychicznego może świadczyć też usługi w zakresie pomocy psychiatrycznej. Celem pracy psychologów jest udzielenie wsparcia beneficjentowi i towarzyszenie mu w procesie radzenia sobie ze skutkami przestępstwa. W ramach realizacji projektu psychologowie nie zajmują się szeroko pojętą diagnostyką psychologiczną i sporządzaniem opinii psychologicznych. Specjaliści mogą diagnozować beneficjenta na własny użytek, by odpowiednio pokierować procesem pomocy danej osobie. Psychologowie nie występują też w roli biegłych sądowych i nie reprezentują interesów beneficjentów w postępowaniach sądowych.
3. Pomoc finansowa
1) FUNDUSZ ŚWIADCZEŃ ZDROWOTNYCH I REHABILITACYJNYCH – możemy pokryć koszt sprzętu medycznego, ortopedycznego, rehabilitacji domowej, turnusów rehabilitacyjnych, porad lekarzy specjalistów – zwłaszcza dla osób nieubezpieczonych lub tych, które wyczerpały pomoc z NFZ w ramach tzw. koszyka świadczeń gwarantowanych. Uszczerbek na zdrowiu musi być skutkiem przestępstwa (na przykład wypadku drogowego, napaści, zgwałcenia, przemocy, usiłowania zabójstwa), więc nie możemy pomóc w leczeniu chorób powstałych z przyczyn naturalnych, takich jak: nowotwory, cukrzyca, itp.
2) FUNDUSZ EDUKACYJNY – dzięki temu funduszowi możemy pomóc w powrocie pokrzywdzonych na rynek pracy poprzez sfinansowanie procesu doradztwa zawodowego, kursów i szkoleń umiejętności zawodowych. Możemy również wesprzeć edukację ogólnokształcącą i zawodową poprzez dopłacenie do czesnego. Dla dzieci z rodzin dotkniętych skutkami przestępstwa możemy dofinansować wyprawkę szkolną, zaś dzieciom uczęszczającym do publicznych przedszkoli, żłobków lub klubów dziecięcych możemy czasowo pokrywać koszty opłat czesnego.
3) FUNDUSZ NA OPŁATY ZOBOWIĄZAŃ CZYNSZOWYCH – możemy pokryć część czynszu wpłacanego do spółdzielni czy wspólnoty mieszkaniowej. Możliwe jest także finansowanie okresowych dopłat do zobowiązań za energię cieplną, energię elektryczną, gaz, wodę , opał, odbiór nieczystości stałych. Warunkiem finansowania czynszu, opłaty najmu lub opłaty rachunku za media jest posiadanie tytułu prawnego do lokalu (np. umowa notarialna poświadczająca własność mieszkania, umowa najmu, itp.).
4) FUNDUSZ ŻYWNOŚCIOWY – wspieramy zakup artykułów żywnościowych wydając bony żywnościowe, którymi można posłużyć się w sklepach wszystkich dużych sieci handlowych w Polsce i w wielu innych mniejszych punktach handlowych. Ponadto istnieje możliwość pokrycia kosztów zakupu artykułów żywnościowych na podstawie dokumentu zakupu. W takiej sytuacji wymagamy od naszych beneficjentów rozliczenia zakupów żywnościowych fakturami wystawionymi przez sklep na ich imię i nazwisko. Pokrzywdzeni otrzymują od nas dokładne instrukcje jak korzystać z tej formy pomocy, gdzie ją można zrealizować, jak ją rozliczyć.
5) FUNDUSZ ODZIEŻOWO-CHEMICZNY – pokrzywdzeni, którym przyznajemy wsparcie z tego funduszu mogą dokonać zakupu odzieży, bielizny, obuwia, środków czystości i higieny osobistej. Służą do tego bony towarowe do zrealizowania w wielu sieciach i sklepach handlowych na terenie całego województwa opolskiego a także całej Polski. Ponadto istnieje możliwość pokrycia kosztów zakupu odzieży, bielizny, obuwia, środków czystości i higieny osobistej na podstawie dokumentu zakupu. W takiej sytuacji wymagamy od naszych beneficjentów rozliczenia zakupów fakturami wystawionymi przez sklep na ich imię i nazwisko. Pokrzywdzeni otrzymują od nas dokładne instrukcje jak korzystać z tej formy pomocy, gdzie ją można zrealizować, jak ją rozliczyć poprzez faktury imienne.
6) FUNDUSZ NA ZWROT KOSZTÓW DOJAZDU – możemy wesprzeć finansowo dojazd komunikacją publiczną na spotkanie z osobą pierwszego kontaktu w Okręgowym/Lokalnym Punkcie Pomocy lub na porady do naszych specjalistów: prawników, psychologów i psychoterapeutów. Płatności dokonujemy przelewem na konto pokrzywdzonego, refundując jednorazowy przejazd lub koszty poniesione na przejazdy w pewnym okresie czasu. W szczególnie uzasadnionych sytuacjach możemy pokryć koszty dojazdu samochodem (do wysokości kosztów drugiej klasy komunikacji publicznej na danej trasie).
7) FUNDUSZ NA ZAKUP SPRZĘTU I WYPOSAŻENIA – istnieje możliwość otrzymania dofinansowania do zakupu lub pokrycia kosztów zakupu podstawowego sprzętu AGD (np. pralki, lodówki, kuchenki gazowej lub elektrycznej), niezbędnych mebli, sprzętu komputerowego czy innego wyposażenia poprawiającego warunki egzystencjalne (np. powiększalnik dla osób słabowidzących, jeśli problemy ze wzrokiem będą wynikały z następstw przestępstwa). W takiej sytuacji wymagamy od naszych beneficjentów rozliczenia wyżej wymienionych zakupów fakturami wystawionymi przez sklep na ich imię i nazwisko oraz – w przypadku płatności przelewem – potwierdzenia dokonania płatności za zakupiony sprzęt lub wyposażenie.
8) FUNDUSZ REMONTOWY – w ramach pomocy finansowej możemy dofinansować niepełnosprawnym osobom pokrzywdzonym przestępstwem (gdy utrata sprawności nastąpiła w wyniku przestępstwa) koszty usługi dostosowania lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego do potrzeb osoby pokrzywdzonej przestępstwem, a także koszty opracowania dokumentacji projektowej, przygotowanie gruntu pod budowę, wykonanie ekspertyz, świadectw, operatów, prac geologicznych itp., które niezbędne są do wyeliminowania trudności architektonicznych w lokalu mieszkalnym lub domu jednorodzinnym osoby pokrzywdzonej, która doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek przestępstwa.
9) INNE RODZAJE POMOCY FINANSOWEJ: – Organizowanie i finansowanie pomocy tłumacza języka obcego oraz tłumacza języka migowego. – Pokrywanie kosztów czasowego zakwaterowania osobom uprawnionym. – Pokrywanie kosztów udzielania schronienia dla matek z dziećmi w Domu Matki i Dziecka w Opolu. – Finansowanie kosztów zorganizowanego wyjazdu: 1/ uprawnionego małoletniego, 2/ uprawnionej osoby z małoletnim, nad którym sprawuje pieczę, 3/ uprawnionego małoletniego wraz z osobą, pod której pieczą pozostaje – podczas którego udzielana będzie pomoc psychologiczna, psychiatryczna lub terapeutyczna.
Pokrzywdzony wnioskujący o pomoc w ramach Funduszu Sprawiedliwości powinien do wniosku dołączyć dokumenty potwierdzające fakt zaistnienia przestępstwa (np. wyrok sądu, postanowienie o wszczęciu postępowania przez Policję, prokuraturę czy zaświadczenie o wszczęciu procedury Niebieskiej Karty) lub inny dokument pozwalający UPRAWDOPODOBNIĆ PRZESTĘPSTWO.
