Poradnictwo

W Specjalistycznej Poradni Rodzinnej istnieje możliwość skorzystania z bezpłatnej porady prawnej z zakresu prawa rodzinnego. Pomoc prawna polega na udzieleniu przez adwokata, na podstawie dostarczonych przez klienta danych i dokumentów, porady prawnej lub informacji z zakresu prawa rodzinnego, bądź na sporządzeniu projektu pisma obejmującego kwestię prawną; może być realizowane w formie jednorazowej konsultacji, jak również poprzez wspieranie klienta w trakcie prowadzonego przez niego samodzielnie postępowania przed organem administracji, sądem lub inną instytucją. Poradnia nie realizuje usług kwalifikowanej pomocy prawnej rozumianej jako zapewnienie reprezentacji osób fizycznych w sprawach dotyczących ich praw lub interesów, które mają być lub są prowadzone w sądach powszechnych lub w kontaktach z innymi instytucjami i osobami. Konsultacja z prawnikiem możliwa jest po wcześniejszym umówieniu terminu.

Poradnictwo psychologiczne jest formą kontaktu podtrzymującego i okazjonalnego. Można ją rozumieć jako sztukę i naukę o wspieraniu osób obciążąnych psychicznie i emocjonalnie, poprzez zrozumienie ich sposobu myślenia i reakcji emocjonalnych – w celu uzyskania lepszej równowagi psychicznej i pogłębionego wglądu w siebie. Celem metod poradnictwa psychologicznego jest korekta osobowości klienta, zwłaszcza pomoc w przekształcaniu jego wadliwych postaw. Z pojęciem pomocy psychologicznej łączy się również celowe i systematyczne oddziaływanie, prowadzone w celu zaistnienia poprawnego procesu interakcji z szeroko rozumianym środowiskiem. Konkretne cele poradnictwa psychologicznego wyznaczają potrzeby klienta, natomiast metodę jego osiągnięcia określa zazwyczaj teoretyczna orientacja psychologa. Poradnictwo psychologiczne służy podobnym celom co psychoterapia. Różni się natomiast od niej metodami oddziaływania, intensywnością i sposobem pracy z klientem.

Poradnictwo duszpasterskie posiada charakter dialogu prowadzonego na sposób rozmowy terapeutycznej, w której usiłuje się rozwiązywać sytuacje i problemy życiowe wymagające osobistej decyzji. Jej celem jest lepsze samo zrozumienie osoby poszukującej wsparcia i uzdolnienie jej do podejmowania decyzji w kierunku osiągania wyższego poziomu dojrzałości. W tym kontekście szczególnym zadaniem doradcy duszpasterskiego jest kierowanie ludzi do Chrystusa, tak by świadomie rozpoznawali i pogłębiali z Nim swą relację.

Zgodnie z ogólnymi zasadami poradnictwa, człowiek decydując się na skorzystanie z pomocy drugiej osoby szuka zawsze albo konkretnej rady, albo emocjonalnego wsparcia. Przychodzi wówczas „po-radę” lub „po-moc” ponieważ sobie z czymś nie radzi i oczekuje, że dzięki rozmowie skuteczniej upora się z konkretnym problemem. W poradnictwie duszpasterskim istotne znaczenie dla przebiegu procesu pomagania posiada wiara w Boga. Osoba poszukująca wsparcia ma możliwość ustalenia, gdzie nadużyła albo nie wykorzystała wiary, przez co jej wzrost w dochodzeniu do dojrzałości został zahamowany, a tym samym stał się źródłem określonych problemów. Stąd w poradnictwie duszpasterskim istotną rolę odgrywa religia, którą rozumie się jako pomoc w przyjęciu rzeczywistości w jakiej przychodzi danej osobie żyć i jako moc służąca wzrostowi osobowości.

Poradnictwo duszpasterskie adresowane jest do osób, które z różnych racji znalazły się w psychologicznie trudnych warunkach. Jego zadanie polega na tym, by pomóc rozpoznać, odkryć i pielęgnować potencjał klienta. Zainteresowanie doradcy duszpasterskiego zawyczaj koncentruje się głównie na historii życia pacjenta, bowiem spotyka on go w sytuacji kryzysowej, która może być wydarzeniem przełomowym. Płaszczyzną realizacji pomocy jest partnerskie odniesienie osoby poszukującej wsparcia z Bogiem, w oparciu o różne techniki rozmowy poradnianej, takie jak np.: słuchanie, milczenie, parafraza, pozytywne przeformułowanie, informacja zwrotna.

MEDIACJA RODZINNA jest to proces rozwiązywania konfliktu, w którym fachowo przygotowany, niezależny i bezstronny profesjonalista za zgodą stron, przy zachowaniu poufności, pomaga im samodzielnie poradzić sobie z problemem. Mediacja pozwala jej uczestnikom określić kwestie sporne, zmniejszyć bariery komunikacyjne, opracować propozycje rozwiązań i, jeśli taka jest ich wola, zawrzeć wzajemnie satysfakcjonujące porozumienie.

Mediacja rodzinna nie jest ani nie zastępuje poradnictwa prawnego, rodzinnego czy psychoterapii, pomaga jednak w uzgodnieniach, dzięki którym strony dojść mogą do rozwiązania spornych kwestii.

Mediator nie udziela uczestnikom porad prawnych czy terapeutycznych i nie dostarcza gotowych rozwiązań, lecz jest ekspertem od procedury pomocnej w dochodzeniu do nich. Zadaniem mediatora nie jest rozstrzyganie sporu – w przeciwieństwie do, np.: sędziego lub arbitra, którzy dysponują uprawnieniem do podjęcia decyzji, wskazania po czyjej stronie spoczywa racja. Rolą mediatora jest dbałość o takie zorganizowanie mediacji, by strony mogły same podjąć decyzję i by była to decyzja świadoma, poprzedzona analizą ich potrzeb i rozważeniem dostępnych rozwiązań. Mediator dba, aby komunikacja między stronami w trakcie negocjowania porozumienia przebiegała sprawnie i w poprawnej atmosferze.

W mediacji, uczestnicy sporu mają wpływ na ustalenie jakimi kwestiami chcą się zajmować, sami wypracowują rozwiązania, sami także mogą ustalić konsekwencje nie stosowania się do zawartego porozumienia. Mediacja opiera się na założeniu, że strony sporu same najlepiej wiedzą, czego potrzebują, są ekspertami w swoich sprawach. Opierając się na własnej wiedzy i doświadczeniu, znając najlepiej swe potrzeby i interesy będą więc w stanie znaleźć rozwiązanie najlepsze z możliwych, o ile tylko zapewni się im sprzyjające do tego warunki. Ażeby strony były rzeczywistymi autorami porozumienia, mediator zachowuje neutralność i bezstronność zarówno wobec samych uczestników mediacji, jak i osiąganych przez nich rezultatów.

Mediacja, jako procedura poufna, pozwala na uniknięcie publicznego roztrząsania kwestii osobistych, intymnych, dotyczących tak delikatnej materii jak relacje między małżonkami oraz rodzicami i dziećmi. Mediator pomaga stronom w przyjrzeniu się i głębszej analizie ich potrzeb przy jednoczesnym zachowaniu, na ile to możliwe, prywatności sporu. Mediator nie może być świadkiem w sądzie.

Skuteczność mediacji w rozwiązywaniu konfliktów, wynikająca stąd satysfakcja dla stron i korzyść dla ich wzajemnych relacji związana jest z możliwością maksymalnego zaangażowania uczestników w kształtowanie jej formy, treści i rezultatu, przy jednoczesnym zapewnieniu atmosfery sprzyjającej konstruktywnej pracy.

Źródło informacji: Stowarzyszenie Mediatorów Rodzinnych